De-pressed

📸 soul frame photography 

Hoe leg je dit uit?

Ik weet al heel lang dat ik dit moet opschrijven. Niet omdat het makkelijk is, maar juist omdat het onmogelijk voelt. Hoe leg je een depressie uit? Hoe leg je een niet-gevoel uit, terwijl je tegelijk zóveel voelt dat je hoofd en hart eronder bezwijken?

 

Ik krijg vaak de vragen:

“Wat is er toch met je?”

“Waarom ontplof je nou zo?”

“Doe eens niet zo overdreven.”

“Doe nou eens rustig.”

 

En ik denk: wisten jullie maar hoe het voelt vanbinnen...

 

Overprikkeling

Ik kan niet tegen bepaalde aanraking. Geluid. Licht.

Het snijdt als messen.

 

 

Verdriet

Ik voel een constant verdriet, omdat ik weet wat ik kan.

En wat ik wil.

En omdat ik weet dat ik daar niet bij kan.

 

Schuldgevoel

Ik doe de meeste dingen wel.

Maar zonder gevoel.

Zouden de kinderen dat merken?

Zullen ze daar (later) last van krijgen?

 

Sprankjes hoop, die uitdoven

 

Toen ik net zwanger was, voelde ik even licht. Tot de bloedingen kwamen. (Het bleek achteraf niets ergs.) en de aangekondiging dat er iets mis was met zijn nieren, de stress hiervan heb ik nooit kunnen verwerken. 

 

Toen kwam er eigenlijk iets op mijn pad; een winkel. Een plek om al mijn dromen op een plek te krijgen.

Dat ging niet door.

 

- Toen dacht ik: een nieuw huis.

Een thuis, voor mijn droom tuin met een grote trampoline voor de kinderen en een kippenhok, plek voor de honden en mijn eigen salon. Ons bod werd meteen afgewezen.

 

- Toen dacht ik: een golden retriever, eindelijk, na 28 jaar wachten.

Maar ook dat bracht geen geluk, maar voornamelijk wrijving in huis. 

 

- Ik verloor meerdere goede vrienden.

Ik zei er niets meer over. Dat was makkelijker.

 

- Mijn man begrijpt me niet.

Ik kan het hem niet uitleggen. De wrijving groeit.

- Ik koop dingen met een geromantiseerde gedachte.

In de hoop dat ik me dan beter voel. Maar het valt altijd tegen.

- ik vergeet alles, zelfs als ik kook om eieren in het pannenkoeken beslag te doen. De was blijft liggen... ik kom afspraken niet na. 

 

Eigenlijk is het al ongeveer sinds mei 2023 niet meer te doen.

Ik weet niet meer wat ik nog moet doen

om normaal te zijn. Gelukkig heb ik er ook echt een stuk betere dagen tussen zitten en loopt dit samen met mijn cyclus, de tweede week gaat het vrij goed, alleen zijn er dan nog 3 weken over. 

 

Waarom ik dit deel;

Misschien niet om uit te leggen. Ook zeker niet om medelijden te krijgen.

Maar omdat dit is hoe het voelt. Rauw. Eerlijk. Onlogisch.

Omdat ik niet altijd sterk hoef te zijn.

En omdat er misschien iemand meeleest die zich hierin herkent.

Die denkt: “ik ben dus niet de enige.”

 

Als dat zo is, dan was dit schrijven de moeite waard.