De-pressed

📸 soul frame photography 

Hoe leg je dit uit?

Ik weet al heel lang dat ik dit moet opschrijven. Niet omdat het makkelijk is, maar juist omdat het onmogelijk voelt. Hoe leg je een depressie uit? Hoe leg je een niet-gevoel uit, terwijl je tegelijk zóveel voelt dat je hoofd en hart eronder bezwijken?

 

 

Ik krijg vaak te horen:

“Wat is er toch met je?”

“Waarom ontplof je nou zo?”

“Doe eens niet zo overdreven.”

“Doe nou eens rustig.”

 

En ik denk: wisten jullie maar hoe het voelt vanbinnen.

Er zijn dagen dat aanraking, geluid of licht voelt als messen op mijn huid.

 

 

 

Het lijkt misschien overdreven, maar mijn systeem kan het simpelweg niet dragen.

 

Ik voel een constant verdriet, omdat ik weet wat ik kán, en wat ik wíl.

Maar daar niet bij kan komen.

Schuldgevoel

 

Ik doe de meeste dingen wel.

Maar zonder gevoel. En dan komt de vraag: merken mijn kinderen dit? Zullen ze hier later last van hebben?

Sprankjes hoop die uitdoven

Soms komt er even hoop. Een project, een droom, een plan, een mens.

Heel even gloort er licht.

Maar telkens dooft het weer uit: een teleurstelling, een afwijzing, iets dat anders loopt.

En met elke klap lijkt er weer een stukje van mijn hart af te breken.

 

...Mijn hoofd vergeet de simpelste dingen.

De was blijft liggen, afspraken lopen uit mijn handen.

 

 

Sinds 2023 of was het altijd al? 

Het voelt alsof het sinds vorig jaar echt niet meer te doen is. Er zijn goede dagen, zeker. Vaak in die ene week van de maand. Maar daarna zijn er nog drie weken over.

 

 

Waarom ik dit deel

Misschien niet om uit te leggen. Zeker niet om medelijden te krijgen.

Maar omdat dit is hoe het voelt. Rauw. Eerlijk. Onlogisch.

 

Omdat ik niet altijd sterk hoef te zijn en omdat er misschien iemand meeleest die zich hierin herkent.

Die denkt: “ik ben dus niet de enige.”

Als dat zo is, dan was dit schrijven de moeite waard.