Mijn eerste bevalling (2012)

Vrijdagochtend 1 juni 2012 – het begin van iets groots

Op de ochtend van 1 juni 2012 schreef ik nog een blogje vanaf de bank. Ik was 40.5 weken zwanger en de verloskundige had me de dag ervoor verteld dat ik maandag gestript zou worden. Tijdens de afspraak zei ik dat ik de baby die dag nauwelijks had gevoeld. Voor de zekerheid werd ik doorgestuurd voor een CTG-scan. Daar lag ik dan, een uur lang aangesloten op het apparaat… en blijkbaar vond mevrouw dat wel gezellig, want ineens werd ze weer volop actief. Wat een opluchting! Die avond schopte ze er nog lekker op los — geruststellend en stiekem ook wel gezellig.

Die nacht werd ik om 3:30 wakker van een vreemd nat gevoel. Ik was al weken licht incontinent (dankjewel, zwangerschap), dus ik dacht dat het weer gewoon wat urineverlies was. Maar rond 4:00 moest ik naar de wc en zag ik dat m’n boxer nat was én… jawel, daar was de slijmprop. YES! Slapen was vanaf dat moment geen optie meer. Ik kreeg menstruatie-achtige krampen in mijn onderbuik, rug en heupen, dus ik besloot naar beneden te gaan. Met een Nutella-tosti en warme chocomelk ging ik de ochtend in.

Om 7:30 belde ik de verloskundige. Op basis van mijn verhaal dacht ze niet dat mijn vliezen echt gebroken waren, maar ze kwam om 8:45 toch even langs. Wat bleek? Er zat een scheur in mijn vliezen. Wist ik veel dat dat bestond. Als het niet vanzelf doorzette, zou ik de volgende ochtend worden ingeleid. Maar ik hoopte natuurlijk dat het vanzelf op gang zou komen. Ik had nu wat voorweeën, maar nog niets regelmatigs…

Een broeiende dag, een plotselinge storm

Het was een snik hete week. Ik was er helemaal klaar voor. Vijf dagen ‘overtijd’, voeten als waterballonnen, 22 kilo zwaarder en elke beweging voelde als een olympische prestatie.

Wat achteraf grappig is: die ochtend schreef ik dus nog die blog, totaal niet wetende dat ik diezelfde dag zou bevallen. Ik had Bernard gewoon naar zijn werk gestuurd, ervan uitgaande dat ik pas de volgende ochtend zou worden ingeleid.

Rond 10 uur belde ik mijn moeder om alles te vertellen. Haar reactie deed me denken aan het moment dat ik haar als 12-jarige vertelde dat ik ongesteld was geworden — een mix van nuchterheid en lichte paniek.

Ik zei nog: “Zal ik even gaan stofzuigen, misschien wekt dat de weeën op?” Waarop ze streng antwoordde dat ik lekker moest blijven liggen. Dus dat deed ik braaf.

Om 10:30 stuurde Bernard een appje: “Hoe gaat het?”

Ik: “Nou… het begint nu toch wel een beetje pijn te doen hoor.”

Hij kwam om 11:45 alweer thuis en nam de rest van de dag vrij. We zijn samen gaan douchen en daarna ving ik de weeën op — op de wc, dat was het enige plekje waar ik nog enigszins lekker zat.

Om 12:30 belde Bernard de verloskundige. Ik lag inmiddels huilend op bed en dacht: “Als dit pas 2 centimeter is, wil ik NU pijnstilling!” Het voelde alsof ik al uren bezig was. Maar toen de verloskundige er om 13:45 eindelijk was (wat een eeuwigheid leek), bleek ik al 7 cm ontsluiting te hebben. WAT?!

De geboorte van ons meisje

Om 14:30 kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik had intense persdrang en vroeg of ik naar de wc mocht. “Liever niet,” zei de verpleegkundige. Maar ik bleef aandringen, dus uiteindelijk mocht ik op de po. Ondertussen moesten we wachten op de verloskundige, want er zat nog steeds een scheurtje in de vliezen en die moesten officieel worden gebroken — “anders pik ik haar werk,” zei de verpleegkundige. Zucht.

Om 15:30 was ze er eindelijk. 9 cm! Ze brak mijn vliezen en vanaf dat moment mocht ik eindelijk persen. Halleluja. Ik was compleet in een andere wereld. Ik zei nog de vreemdste dingen:

“Kijk mam, ik heb een leuke broek gekocht voor Ber!”

En op een gegeven moment voelde ik de buik van de verloskundige tegen mijn voet en zei: “Heb je honger?” — iedereen lag in een deuk.

toen ik mijn ogen dicht deed zag ik Alice in wonderland door het gat van de boom vallen, wtf! En nee ik had uiteindelijk niet gekozen voor pijnstilling. 

Na een klein uur persen, om 16:58, was ze daar dan: onze prachtige Sophia.

Ze dronk meteen aan de borst, alsof ze het al jaren deed.

Ik had een klein inwendig scheurtje dat met één steek werd gehecht, al voelde het voor mij alsof ik compleet was uitgescheurd. Dank aan de Weleda perineumolie — misschien heeft die toch nog iets goeds gedaan.

De dag ervoor hadden ze haar gewicht nog op 3200 gram geschat, maar ze bleek 3750 gram te wegen — een flinke dame dus.

Thuis en voor altijd samen

Om 19:30 mochten we alweer naar huis. Ik kon amper lopen. Wat ik niet wist: mijn stuitje was gefractureerd — gebroken dus. Blijkbaar kan dat gebeuren als je zelf vrij klein bent, je baby groot is én de bevalling razendsnel verloopt. Check, check en check.

Thuis werden we verwelkomd door een kraamhulp die streng zei dat Sophia absoluut in haar eigen bed moest slapen. Ik vroeg nog beleefd of ze haar bij mij wilde leggen. Zodra ze de deur uit was, pakten we haar en legden we haar dicht tegen ons aan. En daar is ze gebleven. Geen eigen bed. Wij doen het op onze manier.

De week erna kwam er gelukkig een andere kraamhulp. Op haar laatste dag kreeg ik heftige angstaanvallen — het voelde alsof ik het ineens allemaal alleen moest doen. Gelukkig had Bernard nog een week vrij en konden we samen wennen aan dit nieuwe, heerlijke leven.

Het voelt nu alsof ze er altijd al is geweest.We zijn tot over onze oren verliefd. En alles ging uiteindelijk zo vanzelf… alsof ze precies wist hoe ze ons ouders moest maken.