Ik wilde in 2022 al ontzettend graag een vierde kindje maar wist van mijn man dat hij dit (nog) niet zag zitten, dus parkeerde ik deze gevoelens even een jaartje om te kijken of ik het dan ook echt nog wilde. Plus dat er bij kwam dat ik de implantaten er sowieso eerst uit wilde hebben en daarvan wilde herstellen.
Het is een beetje als je derde kind, niemand kijkt er meer van op! Oh ze heeft er weer een gehad. Geen kraamvisite meer, dit kent ze al. Daardoor ben jij als moeder natuurlijk niet minder verliefd op je kindje of was de bevalling minder zwaar, heb je minder steun nodig van anderen.
Zwanger! Ik was écht zwanger, met kloppend hartje en al. Wat zou je je dan blij en gelukkig moeten voelen na al die ellende.... niets was minder waar, Ik was doodsbang, verdoofd. Ik kon mij niet bedenken dat er een vruchtje in mijn baarmoeder groeide, elke keer als ik naar het toilet ging was ik als de dood dat het mis zou gaan, ik was niet eens blij als ik geen bloed zag, maar meer verbaasd. De miskramen hadden zo een inpakt op mij gemaakt en dat merkte ik nu pas. Ik voelde me ook nog eens vreselijk schuldig want ja je MOET toch blij zijn?! Ook als ik misselijk was durfde ik dat niet te vertellen ‘want dit wilde jij toch, zeur dan ook niet' zei ik tegen mijzelf.
Wij wilden altijd graag 2 kinderen. Dit hadden we en waren hier heel gelukkig mee. Als iemand vroeg: 'Wil je nog een derde?', lachten we dit hard weg, want dat wilden wij écht niet!
